Een voorbeeld van zo’n schriftelijke overdracht van naburige rechten is het artiestencontract dat de onderlinge verhouding tussen een uitvoerende kunstenaar en een muziekproducent regelt. In dergelijke overeenkomsten is het gebruikelijk dat een artiest al die rechten overdraagt aan de producent om hem in staat te stellen de afgesproken exploitatie te verrichten. De producent investeert in de master, de daaruit vervaardigde producten, de marketing en in de promotie. Dit leidt hopelijk tot een inkomen voor beide partijen, bijvoorbeeld door de verkoop van geluidsdragers of doordat omroepen de muziek gebruiken in hun programma’s. In ruil voor de overdracht van zijn naburige rechten komt de artiest meestal een zogenaamde royalty overeen per verkochte geluidsdrager en eventueel een aandeel in de opbrengst uit andere vormen van exploitatie. Soms komt het voor dat er een eenmalig bedrag wordt afgesproken, bijvoorbeeld bij grote ensembles.
Overdracht van recht vindt ook plaats tussen producenten onderling. Een producent kan een werk (samen met de rechten daarop) verkopen aan een andere, bijvoorbeeld internationaal werkende, producent. Zodra de rechten zijn overgedragen krijgt de aankopende producent de mogelijkheid om zelfstandig tegen inbreuk op de rechten op te treden. Ook is het mogelijk dat producenten met elkaar een licentieovereenkomst sluiten. Dat betekent dat de licentienemer voor een bepaalde periode bepaalde exploitatie op zich mag nemen. De licentiegever ontvangt daarvoor een royalty, maar blijft eigenaar van het werk en van de daarop rustende rechten.
Filmwerken
Wat filmwerken betreft verwijst de Wet op de naburige rechten naar de Auteurswet. De wet gaat ervan uit dat filmacteurs hun naburige rechten hebben overgedragen aan de producent van de film. Men kan ook anders overeenkomen, maar dat moet dan wel schriftelijk worden vastgelegd. De producent is overigens wel voor elke vorm van exploitatie van de film een billijke vergoeding verschuldigd aan de acteurs. Zie ook: Filmproducent.